Po latach, wciąż zdarza mi się szukać w tłumie twojej twarzy. Czasami łapię się na tym, że celowo odwiedzam miejsca, o których mi opowiadałaś, licząc, że dalej należą do twoich ulubionych i jakimś cudem pojawisz się w nich dokładnie w tym samym czasie.
Czasem, gdy do mojego okna zagląda sowa z przyczepionym do nóżki listem, mój żołądek ściska się boleśnie w nagłym przypływie nadziei, że może jakimś cudem przypomniałaś sobie o moim istnieniu i w jakiś sposób odnalazłaś mnie na tym szalonym świecie.
Zawsze układam w głowie słowa, które chciałabym Ci powiedzieć. Przepraszam, że Cię zostawiłam. Przepraszam, że uciekłam. Przepraszam, że naznaczyłam Cię blizną. Wciąż Cię kocham, nigdy nie przestałam. Proszę, nie mów, że mnie nienawidzisz, bo nie potrafiłabym znieść twojej złości.
Pierwszy raz zobaczyłam Cię dwa lata później - nie rozpoznałabyś mnie w za dużej szacie, z innym kolorem włosów i zmodyfikowanymi rysami twarzy. Twój ojciec wrzucił galeona do mojego kubka, nie zaszczycając mnie nawet spojrzeniem, ale ty ty, mając zawsze czyste serce, spojrzałaś mi prosto w oczy i mam wrażenie, że posłałaś mi uśmiech. Najbardziej bolał fakt, że nie rozpoznałaś mojego spojrzenia. Tego samego, które przez tyle lat posyłałam Ci w szkolnych klasach i na korytarzach.
Drugi raz nie był przypadkiem - znałam ludzi, którzy znali ludzi, którzy wiedzieli, gdzie dostałaś pracę. Czekałam, aż wyjdziesz, obserwując jak wiatr rozwiewa Ci włosy. Wyglądałaś tak dostojnie, jednak widok blizny - najpewniej przypominającej Ci o mnie, ale nie w sposób, w który chciałabym być zapamiętana, złamał mi serce.
Czy wiesz, że dalej budzę się w nocy z koszmarów, w których umierasz? Że nie ma dnia, w których nie wyrzucam sobie wszystkich lekkomyślnych błędów, które popełniłam? Jedyną rzeczą, której żałuję, jest to, że nie byłam tak dzielna jak ty - że nie byłam w stanie stanąć twarzą w twarz z karą, na którą zasłużyłam
O co chodzi? W największym skrócie, szukam dziewczyny, z którą Marcella w czasach Hogwartu nawiązała bliską przyjaźń, która później przerodziła się w coś więcej. Obie były w Slytherine, ona pochodziła z rodziny czystej krwi, która miała negatywne opinie o mugolach, jednak sama ich nie popierała. Wraz z Marcellą "uczyły" się czarnej magii, ale to, czy twoja postać była naprawdę nią zafascynowana, czy może jedynie szukała pretekstu, by zbliżyć się do Marcelli, gdy odkryła jej sekret oraz fascynację, pozostawiam Tobie. W ostatnim roku zaraz przed egzaminami posunęły się za daleko i zaklęcie skończyło się niepowodzeniem i wypadkiem, w efekcie którego twoja postać została ranna. Założyłam, że została jej na twarzy blizna, jednak może to być do zmiany! Marcella zawołała pomoc, jednak sama uciekła, nie podchodząc do końcowych egzaminów i przez kilka lat ukrywając się w obawie, że rodzina twojej postaci będzie chciała się zemścić za niemalże zabicie ich córki. Reunion po latach jest więc do wspólnego obgadania i ustalenia, i w większości stworzenie postaci pozostawiam Tobie!

aktualne