Magiczna medycyna

Większość czarownic i czarodziejów zna podstawowe zaklęcia magii leczniczej oraz ma dostęp do prostych mikstur, dzięki którym mogą leczyć niektóre dolegliwości i udzielać pierwszej pomocy. Przeziębienia, nieduże złamania czy rany nie zagrażające życiu mogą zostać opatrzone niemal przez każdego. Niestety magia bywa podstępna i są wypadki, które wymagać będą natychmiastowej pomocy wyszkolonego uzdrowiciela. Pomoc tego rodzaju można otrzymać w kilku miejscach.

Założony w XVII wieku szpital św. Munga, jest największą tego rodzaju placówką w Wielkiej Brytanii. Szczyci się swoją długoletnią historią i doskonałą kadrą uzdrowicielską, ale od lat zmaga się z problemami finansowymi co odbija się na jakości świadczonych usług. Pracownicy skarżą się na braki w sprzęcie i medykamentach, a także na niskie pensje. Wciąż jednak Mung cieszy się dużym zaufaniem magicznego społeczeństwa, a pracujący w nim uzdrowiciele są niezwykle szanowani. Klinika zajmuje się szerokim spektrum schorzeń, posiada również jednostką pogotowia - czarodziejów, którzy pojawiają się na miejscach magicznych wypadków i mogą przetransportować rannych na teren szpitala.
Szpital jest instytucją w większości utrzymywaną przez Ministerstwo Magii, choć posiada również kilku prywatnych inwestorów. Dla większości czarodziejów opieka zdrowotna jest darmowa, częściowo pokrywana przez Ministerstwo.

Niektórzy uzdrowiciele nie widzą dla siebie miejsca w Mungu, gdzie pracy jest dużo, a wynagrodzenie nie zawsze odpowiada ilości włożonego wysiłku. Dlatego można spotkać się z prywatnymi praktykami prowadzonymi w domu lub przeznaczonym do tego gabinecie. Tego rodzaju usługi są szczególnie popularne wśród zamożnych czarodziejów, którzy nie mają ochoty czekać w kolejkach. Prywatni uzdrowiciele posiadają wszystkie uprawnienia i liczą sobie sporo złota za domowe wizyty.

Jeśli czarodziej z dowolnego powodu nie może pojawić się w szpitalu św. Munga, a brakuje mu złota o usługi (i dyskrecję) prywatnego uzdrowiciela, pozostaje mu szara strefa. Tutaj można spotkać najróżniejszych specjalistów od zdrowia. Żaden z nich nie będzie miał licencji uzdrowiciela, ale na pewno zatrzyma szczegóły wizyty dla siebie. Pomiędzy szarlatanami ze skłonnością do niemoralnych eksperymentów, a samoukami medycyny chińskiej, można spotkać tutaj np. pechowych uzdrowicieli, którym odebrano licencję.

Choroby przewlekłe:

 

• Wampiryzm - Gdy do organizmu czarodzieja dostaje się niewielki
  (z wyglądu przypominający pijawkę) pasożyt zwany nosferatu, dochodzi do zarażenia wampiryzmem. Twarz chorego niemal od razu staje się trupio blada, a on sam zaczyna cierpieć na okropny światłowstręt. Po kilku tygodniach zarażony zaczyna odczuwać rosnące pragnienie, które może zaspokoić jedynie ludzka krew - pożywienie pasożyta, wpływającego na żywiciela, tak by ten zapewnił mu pokarm i tym samym warunki do przeżycia. Ostatnimi czasu krążą pogłoski, że nosferatu stał się bronią w rękach magicznych gangów karających w ten sposób, osoby, które w sposób "nieakceptowalny" zalazły im za skórę. Co ciekawe na wampiryzm nie mogą zachorować mugole, ponieważ w ich organizmie pasożyt, potrzebujący kontaktu z magią, szybko obumiera. Jeśli chory nie zacznie dostarczać pasożytowi krwi, wkrótce wpadnie w obłęd, a zdesperowany nosferatu zacznie pożywiać się własnym właścicielem, doprowadzając do jego śmierci. Jeśli natomiast czarodziej regularnie dostarczy potrzebnych płynów będzie żyć jeszcze przez wiele lat. Niestety wielu zarażonych psychicznie nie wytrzymuje sytuacji, w której się znaleźli i ostatecznie postanawia popełnić samobójstwo.
  Leczenie:
  Jedynym sposobem na pozbycie się pasożyta jest w miarę szybkie (nie dłużej, niż tydzień od zarażenia) pozbycie się go z organizmu. W przeciwnym razie zostanie on już z czarodziejem na zawsze. Najbezpieczniejszym sposób to podanie Krwawego Eliksiru. Mikstura ta wywołuje wymioty krwią, a także krwotok z nosa, co usuwa nosferatu z organizmu. Sama procedura jest niezwykle nieprzyjemna, a jej skutki w postaci silnego osłabienia, odczuwa się jeszcze kilka dni po zabiegu.
  Drugim, znacznie bardziej ryzykownym, sposobem jest upuszczenie krwi. Niestety szanse na wykrwawienie się, zanim pasożyt mimowolnie opuści organizm, są spore. Z tego rozwiązania zazwyczaj korzystają osoby biedne
  i te, które z wielu powodów wolą unikać szpitali, a nie mogą zdobyć eliksiru na własną rękę.
  
  
• Trzminorkoza:
  Choroba powiązaną z gwałtownymi napadami melancholii połączonymi
  z silnym pragnieniem znalezienia się w osamotnieniu najlepiej na łonie natury i w dosyć ciasnym, przytulnym zakątku (np. w dziupli, jaskini, czy na mocno otoczonej drzewami polanie. Chorobę wywołuje nawdychanie się dymu ze źle przygotowanej, spalonej ziołowej mieszanki. Najczęściej są to kadzidła z rdestu ptasiego, waleriany i lawendy.
  Leczenie: Wielu magimedyków spiera się w kwestii najlepszego sposobu na leczenie Trzminorkozy. Niektórzy uważają, że najlepiej zostawić chorego w spokoju, wspierać go i poczekać, aż sam dojdzie do siebie, a wszelkie podawanie leków jest zbędne. Inni natomiast uważają zupełnie na odwrót - trzeba ignorować zachcianki pacjenta, rozweselać go i wyciągać do ludzi. Popierający tę metodę magimagicy opracowali specjalną, kontrowersyjną terapię, która polega na traktowaniu chorego zaklęciem rictusempra. Powinno ono zostać rzucone od dziesięciu do dwudziestu razy dziennie o różnych porach bez stałego schematu. Wielu chorych nie cierpi tego sposobu leczenia dlatego praktykujący tę metodę zalecają używanie eliksirów uspokających, a nawet upijanie od czasu do czasu pacjenta alkoholem dla polepszenia samopoczucia.
  
  
• Pieśń świergotnika:
  Chory przez cały czas słyszy melodię w głowie; głośność i intensywność stopniowo narasta, aż czarodziej zaczyna poddawać się szaleństwu, np. ucina sobie uszy, czy zaczyna grzebać w nich przy pomocy ostrych narzędzi, byleby tylko pozbyć się tych dźwięków. Choroby można się nabawić przez zjedzenie źle przygotowanych, surowych jaj świergotnika lub po wystawieniu się przez długi czas na śpiew tego ptaka. Według chorych melodia, którą słyszą jest tą samą melodią, którą usłyszeli ostatni raz przed zarażeniem.
  Leczenie:
  W trakcie leczenia tej choroby niezwykle ważne jest postępowanie mające na celu zapobiec autodestrukcyjnym zachowaniom chorych. Zaleca się używanie zaklęć i eliksirów uspokajających, a również takich, które na pewien czas oszołomią pacjenta. Ponadto, by złagodzić, a ostatecznie zlikwidować objawy chorego należy wkraplać do jego uszu specjalne krople na bazie łodygi ciemiernika czarnego.
  
  
• Feniksowe omamy
  Choroba psychiczna sprawiająca, że chory zaczyna coraz  zauważalnie lgnąć do różnego rodzaju źródeł ciepła, jednocześnie przejawiając rosnące przekonanie, iż sam niedługo stanie  w płomieniach o czym z ekscytacją informuje wszystkich dookoła. Początkowo dotknięty feniksowymi omamami czarodziej próbuje znaleźć racjonalne wytłumaczenie dla swoich ciągot (bardzo często wydaje się mu, że odczuwa zimno), ale w późniejszym stadium choroby  usprawiedliwianie się nie jest już dla niego istotne.
  Jeśli choroba wymknie się spod kontroli, wieczna pogoń za ciepłem może doprowadzić do śmierci lub ciężkich obrażeń spowodowanych najczęściej zbytnim zbliżeniem się chorego do ognia. Przy odpowiednim nadzorze medycznym ryzyko wystąpienia takiej sytuacji drastycznie się zmniejsza. Niestety choroba, która pozostaje z czarodziejem do końca jego życia, i tak będzie utrudniać normalne funkcjonowanie.
  Leczenie: Feniksowe omamy to choroba nieuleczalną, ale przy odpowiedniej kuracji chory może dożyć sędziwego wieku. Leczenie polega na podawaniu 2 razy dziennie odpowiednio przygotowanych eliksirów ogrzewających (muszą one jedynie delikatnie podwyższać temperaturę ciała), by oszukać pragnący ciepła umysł oraz wdychaniu dziennie pary z naparu asfodelusa i lawendy - ma to na celu zahamowanie dalszego rozwoju omamów. Ponadto przy ciężkich atakach choroby zaleca się podanie środków uspokajających, czy nawet nasennych.
  
  
• Obłęd Ofelii:
  Dotychczas nikt nie potrafił stwierdzić czy jest to choroba zakaźna, czy też genetyczna. Tak naprawdę nie ma reguły u kogo wystąpi i kiedy i czy w ogóle przejdzie. Wiadomo tylko, że choruje na nią jedynie młode osoby, zazwyczaj kobiety. W początkowym stadium chory wpada w stan przypominający zakochanie. lecz wszystkie uczucie, które żywi do “wybranka serca” (często są to znani jedynie z gazet celebryci) są jedynie ułudą. Młody czarodziej potrafi porzucić wszystko tylko po to, by całymi nocami wzdychać z miłości, czy rysować maniakalnie portret ukochanego. Kolejnym etapem są coraz to bardziej przygnębiające myśli o tym, że ich uczucia są nieodwzajemnione.
  Z chorym jest coraz gorzej, aż powoli traci zmysły. Myśli, że obiekt westchnień jest przy nim wykonując czułe gesty. Innym razem halucynacja próbuje go zabić lub jest zabijana przez osoby, które próbują pomóc choremu. W krótkich momentach, gdy choroba na chwilę odpuszcza, czarodziej nie pamięta co się działo podczas ataku - zarówno okres między kolejnymi atakami, a i czas trwania ataku są zmienne i nie do przewidzenia. Schorzenie zawdzięcza swoją nazwę pewnej młodej czarownicy z dobrej rodziny -  Ofelii, która przez jeden z ataków niepilnowana, rzuciła się do rzeki i utonęła. Zrozpaczona rodzina postanowiła dokładnie opisać przypadek dziewczyny i go opublikować. Podobno mugol, będący świadkiem tego zdarzenia, zainspirowany nim, napisał popularny dramat.
  W bardzo złych przypadkach niepilnowana osoba chora w obłędzie może targnąć się na swoje życie. Nieznany jest pełen czas rekonwalescencji.
  U niektórych może on trwać jedynie miesiąc, a u pechowców nawet kilka lat. Istniały też przypadki, kiedy czarodziej pewien, że wyzdrowiał doznał nawrotu choroby dwa lata później. Coś na co najbardziej skarżą się osoby, które przeżyły Obłęd Ofelii to stracony czas i możliwości, które się przed nimi zamknęły.
  Leczenie:
  Dotychczas nie wymyślono leku na Obłęd Ofelii. “Leczenie” polega jedynie na kontrolowaniu pacjenta by ten nic sobie nie zrobił, a także podawaniu eliksirów uspokajających. Coraz to więcej magimedyków twierdzi, że  praktykowanie medytacji przynosi pozytywne efekty. Choroba potrafi przechodzić samoistnie.
  
  
• Błotoryjnica
  Organizm chorego zaczyna pocić się substancją przypominającą gęste, mocno śmierdzące błoto, które wydostaje się głównie spod pach, choć nieleczone zaczyna zatykać także pory i pokrywać całą skórę. Nazwa schorzenia wzięła się od jednego z jego symptomów - brązowienia skóry na twarzy, co przypomina “drewniasty” wygląd błotoryja. Początkowo choroba dotykała jedynie hipogryfy i nie wiadomo w jakich okolicznościach przeszła na czarodziejów.
  Leczenie:
  Wbrew pozorom trudno jest całkowicie wyleczyć się  z Błotoryjnicy, ponieważ jest to przypadłość, która potrafi ciągnąć się nawet latami. Leczenie polega w głównej mierze na kąpielach w mleku ze świeżo ściętym rumiankiem i olejkiem różanym, oraz pozbywaniu się substancji tak, szybko jak tylko się da. Po każdym takim "zabiegi" zatkane pory należy przemyć wysokoprocentową mieszaniną wody i alkoholu oraz sproszkowanymi skrzydłami wróżek.
  

Choroby zakaźne:

Choroby weneryczne::