Lata siedemdziesiąte dwudziestego wieku w popularnej opinii uchodzą za dekadę zapomnianą, gubią się między latami sześćdziesiątymi, które społeczność zwykła utożsamiać z krótkimi spódniczkami, a osiemdziesiątymi stojącymi pod znakiem obszernych fryzur. Tymczasem lata siedemdziesiąte zapisały się w pamięci Brytyjczyków jako czas trudny dla Wielkiej Brytanii zarówno pod względem politycznym, jak i ekonomicznym. Jest to czas, w którym na arenie politycznej pojawił się Edward Heath. Obiecał on Brytyjczykom, tzw “cichą rewolucję”, która miała podnieść dochody Great Britain PLC - spółki akcyjnej. Jednakże nie udało mu się powstrzymać kryzysu, ogarniającego kraj. Czas jego urzędowania przypada na okres, w którym wszystkie kraje odczuwały skutki tzw. powojennego boom. Poza tym, to właśnie za jego kadencji świat był świadkiem krwawej zbrodni dokonanej na czternastu nieuzbrojonych Irlandczykach, rozstrzelanych przez brytyjskich żołnierzy. W tym czasie doszło również do gwałtownej inflacji funta. Z drugiej strony to właśnie Edward Heath wprowadził Wielką Brytanią do EWG - Eurpejskiej Wspólnoty Gospodarczej, która dała początek Unii Europejskiej. Brak stabilności politycznej w państwie spowodował, że po raz pierwszy w historii Wielkiej Brytanii emigranci przewyższali swoją liczebnością imigrantów. James Callaghan jeden z przodujących polityków Partii Pracy i późniejszy premier przyznał w swoim przemówieniu w 1974, że gdyby był młodym człowiekiem to z pewnością opuściłby kraj. O tym, jak zła była sytuacja w kraju może świadczyć fakt, że w 1975 roku liczba osób bezrobotnych sięgnęła jednego miliona. Stanowiło to około pięciu procent siły roboczej w Wielkiej Brytanii.
Jamesowi Callaghanowi podczas urzędowania jako premier sprzyjała chwilowa poprawa gospodarcza, oraz ocieplenie relacji ze związkami zawodowymi. Rząd przystąpił do nacjonalizacji przemysłu lotniczego i stoczniowego. Kolejne lata stanowiły jednak spadek poparcia partii rządzącej. W wyborach samorządowych wygrywała Partia Konserwatywna chociaż nadal James Callaghan cieszył się większym poparciem niż prowadząca opozycję Margaret Thatcher.
Nastroje znowu stają się niespokojne - spadek świadczeń socjalnych staje się kością niezgody między rządem a związkami zawodowymi.

Jednakże pomimo pogarszającej się sytuacji w kraju, społeczeństwo zdawało się nie zwracać uwagi na problemy ekonomiczne, czy też kolejne działa IRA. Na początku lat siedemdziesiątych ilość rodzin wyjeżdżających na wakacje zaczęła diametralnie wzrastać; w 1971 było to ok czterech milionów Brytyjczyków, kiedy już w 1973 liczba ta wzrosła do dziewięciu milionów. Nawet rodziny o niższych dochodach mogły pozwolić sobie na wyjazd za granicę.
Lata siedemdziesiąte to też ważny okres dla równouprawnienia kobiet - z jednej strony z początkiem dekady zabroniono kobietom samotnego wstępu do baru, a zaledwie kilka lat później Margaret Thatcher stała się kandydatką na pierwszą premier w historii Wielkiej Brytanii, która już na początku dekady pokazała się jako jedna z głównych figur w Partii Konserwatywnej, będąc Ministrem ds. Edukacji i Nauki w rządzie Edwarda Heatha.

Był to też czas dynamicznego rozwoju kraju. Uważa się, że w czasie tejże dekady zmieniło się więcej niż podczas jakiejkolwiek innej, obejmującej okres odbudowywania się po drugiej wojnie światowej. Jest to dekada, w której nie tylko sama Wielka Brytania, ale świat przeszedł gruntowną przemianę; wzrosła świadomość społeczeństwa jeżeli chodzi o środowisko - w 1972 roku w USA po raz pierwszy obchodzono Dzień Ziemi. Wszystko było spowodowane startem Apollo 11 w Stanach Zjednoczonych.




Społeczeństwo magiczne Wielkiej Brytanii silnie przenikało się z mugolskim. Czarodziejski świat także podnosił się z kolan, podobnie jak cała czarodziejska Europa po wydarzeniach, których prowodyrem był uznawany za najpotężniejszego i tym samym najgroźniejszego czarnoksiężnika w historii, Gellert Grindelwald. Niemniej jednak jest to okres wielkich rewolucji w świecie magicznym - powoli upadająca Dwudziestka Ósemka ze skorowidzu Caractaruca Notta zaczyna wątpić w słuszność radykalnych poglądów i restrykcyjnych zasad członków czystokrwistych rodzin. Mówiono, że to właśnie było przyczyną upadku rodu Gauntów. Już w latach sześćdziesiątych społeczeństwo zmęczone i chcące stabilizacji zarówno po magicznym konflikcie, jak i po II Wojnie Światowej, która dotknęła wiele czarodziejskich rodzin, postanowiła oddać władzę w ręce pierwszego Ministra, który wywodził się z rodziny mugolskiej, Nobby’ego Leacha. Z tego też powodu zwolennicy konserwatywnej polityki odwrócili się od Ministerstwa.
Niemniej jednak, czarodziejska część brytyjskiej społeczności jechała na równoległych torach co mugole: do głosu zaczęły dochodzić kobiety, przejmując coraz wyższe stanowiska w strukturach Ministerstwa. Symbolem zmian stała się Celestyna Fawley, której osoba reprezentuje nie tylko rosnącą rolę kobiet w świecie zdominowanym przez mężczyzn, ale także zmian zachodzących w strukturach czystokrwistych rodów oraz Millicenta Bagnold, która zyskuje coraz większą popularność, szczególnie w ostatnich miesiącach.
Szczególnie, że od początku dekady kraj jest opanowany przez coraz częstsze zamieszki prowokowane przez zwolenników konserwatywnej polityki w kraju. Te eskalują, zalewając biuro aurorów i prowadząc do dymisji Minister Eugenii Jenkins. Obecny Minister wprowadził dosyć agresywną politykę, zezwalając aurorom na użycie zaklęć niewybaczalnych. Jednocześnie Ministerstwa pod przewodnictwem Harry’ego Minchuma zajmują się także sprawami bieżącymi, takimi jak bezrobocie; różne sfery magicznej gospodarki zostają upaństwowione i tak na przykład na obrzeżach Doliny Godryka powstała wielka Państwa Wytwórnia Mioteł.
Jednakże w przeciwieństwie do mugolskiego rządu, Minister Harry Minchum nie jest zainteresowany wstąpieniem do Europejskiej Wspólnoty Czarodziejskiej, skupiając się na rozwoju i odbudowie ekonomii krajowej. Między innymi kategorycznie odrzucił propozycję prezydenta czarodziejskiego rządu francuskiego, Pierre’a Merlina wzięcia udziału w Turnieju Trójmagicznym, który miałby odbyć się w Akademii Beauxbatons, mimo iż Słowiańska Unia Czarodziejska potwierdziła uczestnictwo Instytutu Durmstrang w zawodach. Jest to jedna z decyzji, którą publicznie potępia polityczna rywalka obecnego Ministra, Millicenta Bagnold.
Mimo wszelkich starań ze strony Ministerstwa, kondycja kraju stoi w miejscu; chociaż prężnie rozwija się państwowa gałąź gospodarki i coraz więcej dziedzin jest zajmowanych przez instytucje działające z ramienia rządu to cierpią na tym właściciele prywatnych interesów. Największymi opozycjonistami tak ekspansywnych działań władz w gospodarce okazują się Ollivanderowie, którzy od lat prowadzą swój sklep z różdżkami na Pokątnej i są właścicielami warsztatu, gdzie wytwarzają te unikatowe przedmioty. Coraz jawniej wyrażają swoje niezadowolenie, a wraz z nimi odzywają się kolejny przedstawiciele wielkich rodów, których interesy mogą podupaść.

Nastroje i gusta muzyczne świata czarodziejów przenikają i przeplatają się z obecnymi trendami w mugolskiej części społeczeństwa. Dlatego niezwykłą popularnością cieszą się wszelkie odmiany rocka. Na mugolskich scenach królują teraz tacy artyści jak: Queen, Elton John czy The Rolling Stones. Różnorodność gatunków występujących na scenie muzycznej dało się też zobaczyć u artystów podbijających serca czarodziejów. Jednym z najbardziej rozpoznawalnych zespołów rockowych jest zespół Phoenix, założony przez Gregory’ego Saturna, będącego jednocześnie liderem zespołu, autorem tekstów i głównym wokalistą. Oprócz zespołu Phoenix, popularnością niezmiennie od kilku lat cieszy się piosenkarka, Celestyna Warbeck, której największe hity zapisały się w historii magicznej muzyki. Jej koncerty niezmiennie przyciągają tłumy.
Oprócz muzyki rozrywkowej, świat magiczny niezwykle ceni sobie kulturę wysoką. Miłośnicy klasycznych brzmień tłumnie zbierają się na koncertach Orkiestry Filharmoników Londyńskich, pod batutą maestro Rafaela Lestrange. Zespół został wielokrotnie wyróżniony najwyższą nagrodą podczas przeglądów międzynarodowych orkiestr i zespołów muzyki klasycznej. Poza tym, chlubą samego Londynu jest opera, gdzie regularnie występuje największa operowa diva, Francesca Vozello w towarzystwie wybitnego tenora, sir Wilhelma Wordswortha.
W kalendarz magicznych imprez muzycznych wpisały się takie wydarzenia jak Koncert Noworoczny w Londyńskiej Filharmonii im. Cecylii Warble. Corocznie zapraszane są największe sławy z całego świata, a ich tłem jest wcześniej wspomniana orkiestra, występująca w roli gospodarza. Oprócz tego, każdego lata spragnieni prawdziwego rocka i mocnych brzmień wyszaleć się mogą na Sonorusie, festiwalu muzycznego, podczas którego na scenie można zobaczyć zarówno starych wyjadaczy, jak i dopiero wschodzące gwiazdy. I chociaż jest to względnie nowe wydarzenie, szybko znalazło swoich entuzjastów.



Obecna dekada stała pod znakiem tolerancji, wyzwolenia i ruchów wyzwoleńczych. Dało się to zobaczyć również w literaturze czarodziejskiej. Wcześniejsze romanse o kobietach, znajdujących swe powołanie w byciu matką i gospodynią zostały zastąpione przez lektury przedstawiające dużo bardziej barwne postaci kobiece. Główne bohaterki częściej wychodziły z inicjatywą, przestając być jedynie ozdobą mężczyzny. Często autorzy tudzież autorki takich powieści ukazywali pikantne szczegóły z życia bohaterów. Najbardziej poczytnymi autorami romansów są m.in. Arthur Wilson oraz Agatha Jones.
Z drugiej strony chwiejna sytuacja polityczna i nacjonalistyczne dążenia rządowe sprawiły, że coraz częściej na półkach księgarni pojawiają się książki opisujące życie zwyczajnych ludzi, pochodzących z klasy pracującej, najczęściej półkrwi, którzy doświadczyli nieprzyjemności ze strony konserwatywnych wyznawców ideologii czystej krwi. Jednym z głównych przedstawicieli tego nurtu w literaturze jest Hortensius Thorne.
Jednocześnie czarodzieje otwierają się na powieści napisane przez mugoli i sięgają po największe dzieła dorobku literackiego niemagicznych pisarzy.



Lata siedemdziesiąte przyniosły prawdziwą, modową rewolucję. Coraz więcej czarodziejów spoufalało się z mugolami, stąd też mugolska moda zaczęła przeplatać się z tradycyjnym, czarodziejskim ubiorem. Owszem, nadal podczas uroczystości obowiązywały szaty wyjściowe, niemniej jednak ubiór codzienny brytyjskich obywateli zmienił się, szczególnie wśród klasy robotniczej i czarodziejów pochodzących z rodzin o mieszanym statusie krwi. Codzienne szaty zostały zastąpione całkowicie tudzież w całości ubraniami z mody mugolskiej. Jednakże wśród czarodziejów czystej krwi nadal na co dzień funkcjonują tradycyjne szaty. Podobnie jest w przypadku czarodziejów zajmujących wysokie stanowiska w strukturach Ministerstwa Magii czy też innych instytucji. Swoje zastosowanie w modzie czarodziejskiej znalazł poliester, niekwestionowany król wśród materiałów, w tym okresie. Obszerne kurtki, zwane donkey jacket można zobaczyć u niejednego młodego czarodzieja.
Również projektanci mody nie są zgodni co do kierunku, w jakim powinna pójść dotąd jednolita i spójna moda czarodziejów. Jedni, z Apolliną Baudelaire hołdują tradycji, drogim materiałom i pięknym sukniom oraz tradycyjnym szatą. Drudzy, tacy jak Vincento Valentino z chęcią przeplata magiczny dorobek modowy z trendami obecnymi w mugolskiej modzie.



Sztuka od zawsze była, jest i będzie odzwierciedleniem nastrojów w kraju. Nie sposób nie zobaczyć w kolejnych obrazach wielkich artystów przesłanek do obecnych problemów w Wielkiej Brytanii. Niemniej jednak, tradycyjne formy sztuki, takie jak malarstwo czy rzeźba mają swoją złotą dekadę za sobą. Obecnie to fotografia i teatr cieszą się największym zainteresowaniem w czarodziejskim społeczeństwie.
Krytyk i kulturoznawca, sir William Schuyler twierdzi, że zainteresowanie fotografią ma dwa powody, po pierwsze czarodzieje w fotografii widzą obraz takim, jakim jest naprawdę, nie przefiltrowanym przez świadomość artysty i pozwala im interpretować obraz, na który patrzą. A drugim powodem jest obecne nastawienie polityki i nastrojów na równość w społeczeństwie, ukierunkowana w stronę największej grupy - czarodziejów półkrwi. Rzeźba i malarstwo kojarzą się z kulturą wysoką, będącą poza zasięgiem przeciętnego czarodzieja.
Teatr także cieszy się wielkim zainteresowaniem nie tylko śmietanki towarzyskiej, ale również wśród młodzieży. Jednakże i tu społeczeństwo podzieliło się na dwa obozy. Zastygła w swoich konserwatywnych poglądach część, zmierza w stronę teatru magicznego usytuowanego w centrum miasta. Można tam obejrzeć tradycyjne sztuki największych pisarzy w czarodziejskiej historii dramatu z czasów starożytności. Po drugiej stronie stronie kulturowej barykady zebrała się zbuntowana młodzież teatralna, która utworzyła awangardowy teatr w okolicach Camden, gdzie artyści chętnie odwołują się do obecnej sytuacji i problemów. Chętnie łamią konwencje artystyczne i wystawiają widzów na próbę.